ISSN 2658-1086
JAZDA OBOWIĄZKOWA
Wilhelm Sasnal. Zachęta Narodowa Galeria Sztuki. Warszawa, Pl. Małachowskiego 3. 27 listopada 2007 – 2 marca 2008.
Wystawa malarstwa artysty, którego debiut w końcu lat 90. należał do najbardziej spektakularnych w sztuce polskiej, malarza który mimo młodego wieku funkcjonuje już w obiegu sztuki światowej. W swych obrazach, bardzo różnorodnych stylistycznie często wykorzystuje wizerunki z mediów czy fotografie. Podstawowym problemem, który nieodmiennie interesuje Sasnala, są granice i możliwości reprezentacji oraz badanie procesu widzenia i postrzegania. w 2006 roku Sasnal wyróżniony został Vincent Prize –najważniejszą europejska nagroda artystyczna przyznawaną co dwa lata przez Fundacje de Broere.
Bogna Burska „Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami – część druga”. Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki. Kraków, pl. Szczepański 3a. 7 listopada 2007 – 6 stycznia 2008.
Bunkier Sztuki zaprasza na drugą odsłonę projektu Bogny Burskiej Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami. Część pierwsza prezentowana była w maju i czerwcu tego roku w Warszawskim Aktywie Artystów. Składały się na nią trzy prace wideo: „One More”, „A Very Bad Dream of Count Monte Christo” oraz „A Piece of Jade”. W Krakowie, obok wcześniejszych realizacji, artystka pokaże przygotowane specjalnie dla Bunkra Sztuki filmy dopełniające projekt: „A Heart So White”, „God Is Vain” i „Wiatr”.
„Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami” to zbiór filmów wideo o charakterze found footage. Artystka wykorzystała do swojej pracy fragmenty ze znanych filmów fabularnych. Projekt jest głęboko zanurzony w kulturze, czerpiąc jednocześnie z zasobów tej wysokiej jak i popularnej. Znajdują się tu odniesienia do wielkich hollywoodzkich produkcji takich jak „Pasja” Mela Gibsona oraz klasyki gatunku płaszcza i szpady Hrabiego Monte Christo Kevina Reynoldsa, ale także do bardziej wysmakowanych filmów jak „Chińska szkatułka” w reżyserii Wayne’a Wonga. Bogna Burska niczym detektyw przygląda się specyfice języka filmu, ujawniając intrygujące zbieżności występujące w różnych, często odległych od siebie gatunkowo, narracjach filmowych.
Tytuł projektu wiąże się z postacią Jorge’a Luisa Borgesa, autora szkatułkowych, erudycyjnych powieści, w których prawda i fikcja znoszą się nawzajem w nieskończonych sekwencjach odbić i powtórzeń. Napisał on recenzję nieistniejącej książki „The Conversation with the man called Al-Mu’tasim” występującej z podtytułem zaczerpniętym przez Burską do projektu: „A game with the shifting mirrors” (Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami). Nawiązanie to jest celowe. Tak jak Borges igra z rzeczywistością, tak Bogna Burska posługując się dwoma artystycznymi środkami - cytatem i zmianą kontekstu doprowadza w swoich filmach do ciągłej gry refleksów, powtórzeń, nieustanne snując, rwąc i ponowne związując nici sensu w spójną całość.
Łódź Kaliska „Instrukcja psucia sztuki w hołdzie Andy Warholowi dla pieniędzy”. Galeria Program. Warszawa, ul. Gen. Andersa 20. 14 – 31 grudnia 20007.
Wystawa składa się z około dwudziestu realizacji powstałych podczas wrześniowego pleneru. Grupa wykorzystała swoje fotografie z lat 90., jednak wyłącznie te ujęcia, które nigdy nie były prezentowane na żadnej wystawie. Specjalnością Łodzi Kaliskiej w tamtym czasie były sesje budowania „żywych obrazów”, w rezultacie których powstały cykle fotografii opartych o znane utwory malarskie (Delacroix „Wolność wiodąca lud na barykady”; Gericault „Tratwa Meduzy”; Manet „Śniadanie na trawie”). Fotografie inscenizowanych kompozycji pozostały tłem dla sugestii malowanych farbami, drukowanych metodą sitodruku czy collagu. Powstałe w ten sposób kompozycje wyraźnie nawiązują w swojej stylistyce do realizacji powstających w dekadzie pop artu, z tą różnicą, że akcent przesunięty został na stronę ironii i krytyki przedmiotowości sztuki. Pop wprowadzony do sztuki na początku lat 50-tych, upowszechniony w USA w latach 60-tych stał się jednym z symboli społeczeństwa konsumpcyjnego. Dziś, gdy nadal świat obraca się wokół osi konsumpcji, pieniądz - a w zasadzie jego posiadanie często staje się celem samym w sobie, tworząc szczelną warstwę izolacji od istoty rzeczy.
Gdy Andy Warhol znalazł i zaanektował dla swoich potrzeb wizerunek puszki zupy Cambella wiele dotychczasowych wyobrażeń o sztuce runęło. Rozpadły się skostniałe stereotypy i świętość „artu” została dotkliwie poruszona. Od tego momentu łączenie szablonów stało się powszechnie dopuszczalnym sposobem konstruowania obrazu, a komercyjność zaistniała w powszechnie jako składowa oceny wartości dzieła, gdyż drogie i dobrze sprzedające się oznaczało wyjątkowe, elitarne. Luksus posiadania sztuki wymknął się z rąk koneserów i trafił do „drobnych cwaniaczków”. Ameryka staje się wówczas niepodważalnym centrum sztuki. Zachłanność rynku wywołana mechanizmami reklamy opanowuje wówczas najbardziej wyrafinowaną dziedzinę ludzkiej aktywności i konstytuuje swoje zasady w oparciu w prostej linii o zasady handlu. Apetyt na sztukę jaki wzbudził pop art., a także niekończąca się chłonność, wywołały cały szereg dyferencji, nie do rozróżnienia dla przeciętnego odbiorcy-konsumenta. Ubocznym poważnym skutkiem stało się powszechne psucie sztuki dla pieniędzy.
Jan Berdyszak „Generator fotografii efemerycznych (2007). Reinstalacje fotograficzne (1975/1993)”. Galeria Foto-Medium-Art. Kraków, ul. Karmelicka 28/12. 21 listopada 2007 – 19 stycznia 2008.
Na ekspozycję złożą się, reprezentatywne dla artysty, prace ujawniające jego konsekwentną, analityczną, ale również filozoficzną refleksję, które realizuje od lat 70. XX wieku do dzisiaj. Lustrzany obiekt zatytułowany „Generator fotografii efemerycznych” (2007) to odzwierciedlenie poszukiwań teoretycznych i praktycznych Jana Berdyszaka, oscylujących wokół możliwości stworzenia i stwarzających się odbitych obrazów archetypicznych dla fotografii. Artysta prowadzi oglądy istoty fotografii przy użyciu mediów paradoksalnie niefotograficznych. Wywołuje obrazy nietrwałe, samopowstające, obecne tylko w czasie aktualnym, podobne do odbić świata rzeczywistego w wodzie. Bliźniacze zjawiska naturalne nazwał prefotografią i uznał za kluczowe i tkwiące głęboko w fotografii, której zasadnicze problemy rozgrywają się wokół pojęć odbijanie, ślad i odcisk. Generator fotografii efemerycznych jest dziełem – zadumą nad istotą medium, zmierzającą do odkrycia jego jądra, które może ujawnić się jedynie w bliskim kontakcie widza z obiektem. Sięga również dalej – sugeruje odrębność, przeciwstawność i niedostosowanie rzeczywistości i odbicia w wielkim niebieskim lustrze.
Prace z cyklu „Reinstalacje fotograficzne”, powstające od 1970 roku, włączają dzieło w szeroką przestrzeń – tym razem białą ścianę galerii. Sugerują uwikłanie obiektu artystycznego w większe uniwersum, potencjalną rzeczywistość, której jest fragmentem. Wycięte wewnątrz fotografii geometryczne formy rozszerzają przestrzeń dzieła i pozbawiają ograniczeń tradycyjnie przyrodzonych fotografii. Fotografia staje się fizyczną częścią rzeczywistości, a zarazem rzeczywistość przypadkowa i konkretna zostaje włączona w obraz fotograficzny.
Andrzej Tobis „A-Z (Gabloty Edukacyjne)”. Kronika, Bytom, Rynek 26. 24 listopada – 19 grudnia 2007.
„A–Z (Gabloty edukacyjne)” – najnowszy projekt Andrzeja Tobisa ma charakter śmiałego dzieła-decyzji podporządkowującego twórcę zupełnie nowej totalnej idei. Projekt ten nie stanowi kolejnego rozdziału w historii ortodoksyjnego konceptualizmu, będąc raczej, niepozbawionym absurdalnego humoru i nostalgii, stale rozbudowywanym archiwum fotograficznym. Tobis postanowił „zrekonstruować” ilustrowany słownik polsko-niemiecki Bildworterbuch Deutsch und Polnisch, wydany w Lipsku w latach 50. Wydawnictwo to miało na celu ujęcie całego widzialnego świata, siłą rzeczy ograniczonego jednak do realiów ówczesnego NRD i PRL. Zarówno selekcja haseł, jak i układ ilustracyjnych tablic, odzwierciedlały hierarchię wyznawanych wartości, priorytetów, obnażały uprzedzenia, lęki, jak i również wyobrażenia o „innym” świecie. Słownik podzielono na 15 części: rozpoczynając od Systemu demokratycznego, przez takie działy jak Oświata ludowa, Troska o człowieka pracy, Higiena ciała, Roślina, aż po mniej określone Rozmaite tablice. Porządek założony przez autorów gdzieś się jednak gubi – nie ma na przykład hasła „ojciec”, „matka” pojawia się mimochodem w dziale Odzież dziecięca. Tłumaczenia też są dość nietypowe, toporne, niedzisiejsze: pojawiają się takie tajemnicze przedmioty jak skóra do czyszczenia okien, ślizgawka spadzista albo podstawka z imadłem do przytrzymywania puszek. Słownikowe ilustracje fotografowane przez Tobisa nie są inscenizowane lecz znajdowane „w terenie” – ich tłem jest przede wszystkim chaotyczny krajobraz miejski współczesnej Polski. Są nośnikiem przeróżnych anegdot, rebusowych zagadek, humoru, będąc jednocześnie intrygującą, wnikliwą obserwacją socjologiczną. „A–Z” stanowi projekt otwarty i utopijny, ze względu na swą skalę – kilkadziesiąt tysięcy haseł do odnalezienia i zarchiwizowania – niemożliwy do zakończenia. Wystawa w Kronice ukazuje aktualny stan pracy nad wydaniem drugim poprawionym słownika, pół wieku od pierwszej edycji.
„Lokatorzy”: Anna Baumgart, Andrzej Cisowski, Zuzanna Janin, Piotr Kopik, Tomasz Kozak, Maciej Kurak, Jan Mioduszewski, Laura Pawela, Karolina Zdunek. lokal_30. Warszawa, ul. Foksal 17B / 30. 23 listopada – 21 grudnia 2007 (środa–piątek, godz. 16.00 - 19.00).
Johanna Billing „Silent Running”. Raster. Warszawa, Hoza 42 m 8, III p. 17 listopada – 22 grudnia 2007 (od wtorku do soboty, w godz. 15.00-20.00).
Szwedzka artystka Johanna Billing (ur. 1973) jest przede wszystkim autorką filmów, ale również założycielką niezależnej wytworni muzycznej Make it Happen w Sztokholmie. Jej prace były w ostatnich dwóch latach prezentowane na licznych międzynarodowych wystawach, m.in. Biennale w Stambule (2005)”, P.S. 1” w Nowym Jorku (2006), Museum fuer Gegenwartskunst w Bazylei (2007) oraz na tegorocznych Documenta 12 w Kassel. Świat jaki konstruuje w swych filmach Johanna Billing pełen jest dobrze nam znanych – tu i teraz – rozterek. Bez wahania można uznać jej sztukę za swoisty (bo niemal całkowicie pozbawiony tekstu mówionego) glos pokolenia – pierwszej generacji urodzonej po rewolucji 1968 roku i dorosłej po 1989 roku. W najprostszy sposób, raczej dokumentując toczący się proces niż tworząc fabularne opowieści, artystka dotyka kwestii partycypacji, wspólnotowości, zaangażowania w grupowe działania, bądź braku takowego: pasywności, milczącego oporu,niezdecydowania.
Piotr Kurka „To, co się nam przydarza już do nas nie należy”. Galeria Zderzak. Kraków, ul. Floriańska 3. 14 grudnia 2007 – 26 stycznia 2008>
„To, co się nam przydarza, już do nas nie należy” to rodzaj poetyckiej przypowieści, która składa się z cyklu prac na papierach, rzeźby Łyżwiarka i tytułu wystawy. To pierwsza w Galerii Zderzak wystawa artysty, a druga w Krakowie (pierwsza w 1995 roku w Galerii Krzysztofory).
„To, co się nam przydarza, już do nas nie należy” to cykl prac na papierach i instalacja z rzeźbą Łyżwiarka. Zaludnione przez marionetowe postaci obrazy utrzymane w poetyce snu, wypełniają obszerne, puste przestrzenie, podobne tym z pasteli Moniki Szwed z serii Innocent Homes, lecz z właściwymi dla poetyki Kurki elementami: podwojeniem, lustrzanym odbiciem, symbolami akwatycznymi, monstrualnością. Oddech i bezczas są jakby częścią kompozycji. Artysta, jak sam mówi, nauczył się od filozofii zen „by nie cenić zbytnio czasu”, a z drugiej strony interesuje go „przeszłość, która leży poza horyzontem naszej własnej pamięci, która najbardziej bliska jest ejdetycznemu olśnieniu właściwemu dziecięcej wrażliwości.”
Czasownik „przydarza się”, użyty w tytule, jest kluczem do interpretacji wystawy. Ukryte są w nim dwa pojęcia metafizyczne: przygodności i daru. Przygodność oznacza, że pojedynczy człowiek jest bytem przemijającym i że oparcie dla swej egzystencji musi zdobywać w działaniu etycznym i poprzez refleksję. Dar oznacza stan łaski, dzięki któremu jest to możliwe. Stan ten jest momentalny, osiągany przez oświecenie, i nie jest możliwe powtórzenie go ani wywołanie aktem woli. Nie jest to dar, który można sobie zatrzymać. A jednak dzięki niemu uświadamiamy sobie, że nasze życie nie należy do nas. Wystawa Piotra Kurki ukazuje to, co już do nas nie należy.
Adam Chmielecki „United States”. Fotografia barwna. CSW Zamek Ujazdowski. Warszawa, Al. Ujazdowskie 6. 24 listopada 2007 – 6 stycznia 2008.
Przed kilkunastu laty wystawa portretów Adama Chmieleckiego w warszawskiej galerii Hybrydy była sporym wydarzeniem. Zaraz po niej artysta wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie nie zaprzestał fotografować, z tym że głównym polem swoich zainteresowań uczynił miasto. Z kilkuset fotografii wybrał 21, które zawierają pewną syntezę jego poszukiwań. Obserwacja światła zmieniającego i kształtującego obraz fotograficzny staje się w pracach Adama Chmieleckiego głównym elementem, który fotograf umiejętnie wykorzystał dla zbudowania dramaturgii obrazu. Dzieje się tak zarówno w wąwozach ulic nowojorskiej metropolii, jak i we wnętrzach apartamentów czy podmiejskiej plaży. Światło, jego odblaski, refleksy, załamania, a także półtony umiejętnie zaakcentowane przez autora tworzą te spokojnie, klasycznie wręcz komponowane obrazy. Być może ich spokój i prostota dają wrażenie aury zwykłej codzienności, gdzie nie odczuwa się zgiełku wielkiego świata. Tworząc te wysublimowane obrazy Chmielecki opowiada również o swoim odczuwaniu otaczającej go amerykańskiej rzeczywistości. Nie ma w tych zdjęciach żadnej publicystyki, nigdzie nie wdziera się język nachalnej reklamy (z którą zresztą autor ma zawodowe związki). Jego barwne wielkoformatowe fotografie są łagodną i pogodną interpretacją głównie miejskiej przestrzeni i zaproszeniem do odbycia wspólnej, amerykańskiej podróży.
„Porządki urojone”. Muzeum Sztuki w Łodzi, ul. Więckowskiego 36. 13 grudnia 2007– 24 lutego 2008.
W wystawie biorą udział: Cezary Bodzianowski, Marcel Broodthaers, Martin Creed, Oskar Dawicki, Tacita Dean, Olivier Foulon, Edward Krasiński, Kitty Kraus, Igor Krenz, Peter Piller, Józef Robakowski, Monika Sosnowska, Monika Stricker, Katja Strunz, Jens Ullrich.
Punktem wyjścia dla projektu Porządki urojone jest kontekst, w jakim funkcjonują i jaki wytwarzają dwie realizujące go instytucje: Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Abteiberg Museum w Mönchengladbach. Ów kontekst to w przypadku łódzkiego muzeum przede wszystkim tradycja konstruktywistycznej awangardy oraz jej powojennych kontynuacji, w przypadku muzeum z Mönchengladbach zaś – minimalizm i konceptualizm lat 60/70. Projekt nie służy przypomnieniu tamtych artystycznych zjawisk, skupia się natomiast na dzisiejszych możliwościach ich aktualizacji i przepracowania. Pokazuje twórczość, która mniej lub bardziej manifestacyjnie odwołuje się do form i kodów wypracowanych na użytek awangardowych i neoawangardowych strategii, przy czym odwołuje się nie po to, by je z nostalgią celebrować, lecz po to, by poddawszy przewrotnemu recyklingowi, użyć do jak najbardziej współczesnych celów. Kompozycyjnie projekt Porządki urojone jest pomyślany jako spotkanie dzieł współczesnych artystów z dziełami pochodzącymi z kolekcji Muzeum Sztuki i Abteiberg Museum. Można go zatem rozumieć również jako swego rodzaju homage dedykowany historii tych dwóch muzeów, homage nie pozbawiony jednak polemicznego wobec tej historii potencjału.
„Kontakt”. Kolekcja Regionalna Zachety Sztuki Współczesnej w Szczecinie. Galerii Sztuki Współczesnej Muzeum w Koszalinie, ul. Młyńska 37. 19 grudnia 2007 – 2 marca 2008.
Wystawa „Kontakt” jest prezentacją fragmentu Kolekcji Zachęty Sztuki Współczesnej w Szczecinie. Autorem wystawy jest historyk sztuki z Muzeum Narodowego w Szczecinie Wojciech Ciesielski.
Prezentowane są na niej prace Marcina Berdyszaka, Bożenny Biskupskiej, Marty Deskur, Ryszarda Góreckiego, Katarzyny Górnej, Anety Grzeszykowskiej, Elżbiety Jabłońskiej, Zofii Kulik, Macieja Kuraka, Natalii LL, Zbigniewa Libery, Pawła Łubowskiego, Agaty Michowskiej, Ewy Partum, Józefa Robakowskiego i Zygmunta Rytki.
Zofia Kulik „Desenie”. Galeria Le Guern. Warszawa, ul. Widok 8. 16 grudnia 2007 – 20 stycznia 2008.
W serii swoich najnowszych prac Zofia Kulik wypracowuje własne warianty istniejących już wzorów wziętych z różnych epok, tradycji, kręgów kulturowych. Zachowując zasadniczą strukturę każdego wzoru, wytwarza ich własną wersję, zazwyczaj przy użyciu motywów już wcześniej pojawiających się w jej pracach. W dekoracyjnych układach Deseni autorka sięga do wzorów tkanin Wiliama Morrisa, kunsztownej stylistyki arabskiej ornamentacji, wzorów tkanin batikowych czy kwiatowych ornamentów chińskich. Ich rytmiczne układy rekonstruuje przy użyciu motywów, które możemy odnaleźć w jej starszych pracach, zwłaszcza w symbolicznym repertuarze przedstawień z lat 90. Czaszki, dekoracyjne draperie, zasuszone liście, warzywa i kwiaty, iglice, łuski, spiczaste zwieńczenia sztandarów powracają w ornamentalnych konfiguracjach Deseni.
Krzysztof Gliszczyński „Autoportret à’retour”. Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31. 30 listopada 2007 – 13 stycznia 2008.
Cykl malarski “Autoportret à’retour” to refleksja dotycząca procesu kreacji w kontekście własnych poszukiwań. W najnowszych obrazach artysta używa pojęcia związanego z alchemicznym procesem synergy. Synergiczne kompozycje malarskie splatają źródłowe pojęcia sztuki takie jak: pamięć, doświadczenie, cykliczność czasu, creatio continuua. Nazwa à’retour odnosi się do filozoficznego pojęcia “wiecznych powrotów“ i jest związana z wielokrotnym wykorzystaniem tej samej materii malarskiej. Powtarzana forma autoportretu stwarza wrażenie zatrzymania czasu. Materia staje się coraz bardziej rozbita, zdematerializowana, pogłębiająca naturalną progresję. W obrazach synergicznych, ich kolejnych przemianach, udaje się zachować pamięć materii z poprzednich prac. Ten rodzaj recyclingu nawiązuje do urn tworzonych od 1992 roku.
”Mińsk, diariusz miejski”. CSW Łażnia. Gdańsk, ul. Jaskółcza 1. 30 listopada 2007- 13 stycznia 2008.
W wystawie biorą udział: Oxana Gourinovich (Białoruś/Niemcy), Artur Klinau (Białoruś), Uladzimir Parfianok (Białoruś), Anna Chkolnikova (Białoruś/Niemcy), Karsten Konrad (Niemcy), Alexander Komarov (Białoruś/Holandia).
Tematem wystawy jest własny wizerunek i artystyczna recepcja przestrzeni miejskiej stolicy Białorusi - Mińska. Oficjalny slogan, zachwalający zalety Mińska, głosi: "Nasze miasto jest zielone i czyste." W ten sposób obywatele muszą postrzegać i oceniać swoje miasto i w rezultacie utrwala im się stereotyp romantycznej mieszaniny starego z nowym, szerokich ulic i zielonych skwerów. Te motywy są przedstawiane na pocztówkach i plakatach, pojawiają się na planszach telewizyjnych, są tematem wystaw, zatytułowanych "Moje ukochane miasto". Zaproszeni do udziału w wystawie artyści nie prezentują nowej kolekcji obrazów i detali życia miejskiego w Mińsku, lecz pytają, badają, poszukują modeli, według których można by wytłumaczyć specyficzne sytuacje urbanistyczne. Mówią o swoim prywatnym postrzeganiu miasta, koncentrując się na elementach życia miejskiego, których nie sposób znaleźć w przedstawieniach oficjalnych.
Barbara Falender „Rzeźba”. Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. 10 listopada 2007 – 31 stycznia 2008.
Wystawa rzeźby Barbary Falender w Muzeum Rzeźby Współczesnej jest podróżą w czasie i przestrzeni tej niezwykłej sztuki. Zawsze wzbudzała ona żywe zainteresowanie i wywoływała niekiedy skrajne reakcje. Reprezentuje w czystej postaci ten nurt figuracji, który ma wyraźną zmysłową orientację. Rzeźba Falender manifestuje kult ciała odwołując się do tradycji antycznej. A jednocześnie spełnia kryteria ocen estetycznych, które choć uformowały się w starożytności - potwierdzają swoją ważność także dziś. Czytelne są w niej reminiscencje sztuki dawnej, często we współczesnej transkrypcji, zabarwione osobistymi doświadczeniami i fascynacjami. A mimo wszystko robią wrażenie muzealnych eksponatów.
Prezentacja ta pomyślana jest jako jedyne – i chyba niepowtarzalne w tej skali - spotkanie prac tej artystki. Powstały one na przestrzeni wielu lat, a obecnie są albo rozproszone w świecie, albo pozostają niedostępne w prywatnych kolekcjach. Tak, więc wystawa ma uprzystępnić dzieło, którego nikt wcześniej w pełni nie widział. Wiele z nich wywodzi swój rodowód z pobytów w Orońsku, w którym artystka spędziła lata intensywnej pracy. Tu uformowała się jako świadoma swych poszukiwań artystka zanim wyruszyła w świat. Do tego też miejsca powróciła po latach i odnalazła tu te same inspiracje, które kształtowały jej dzieło w przeszłości. Magia miejsca wyzwoliła także kolejne impulsy ożywiające jej twórczość najnowszą. Z niemniejszą energią zrealizowała tu dwie prace (Łoże Penelopy i Izyda), których premiera będzie miała miejsce w trakcie wernisażu w sobotę 10. listopada br. Dla uważnych obserwatorów i koneserów tej sztuki będzie to jedyna okazja zobaczyć dorobek artystki, który stanowi uznaną wartość w historii współczesnej rzeźby polskiej.
Tomek Sikora „Lecę do Maroka”. Galeria Pauza. Kraków, ul. Floriańska 18/5, II piętro. 1 – 30 grudnia 2007.
Tomasz Kopcewicz „Po drodze”. Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31. 20 listopada – 8 grudnia 2007 (wtorek-sobota, godz. 12.00 - 18.00).
Wystawa, podsumowując ostatni rok pracy Kopcewicza, jest jednocześnie próbą sproblematyzowania ruchu w przestrzeni miejskiej. Rejestruje formy jego odgórnego kanalizowania oraz zachowania mieszkańców podejmowane „pomimo”, „na przekór” tym formom. Prezentuje to, co przez Kopcewicza „po drodze” przez miasto napotkane – stało się dla niego przedmiotem obsesyjnego przemalowywania, czy statycznej rejestracji kamerą. Malarska multiplikacja motywów architektury (barierki, poręcze) i komunikacji miejskiej (rodzaj malarskich powidoków po ruchu, formie autobusów) oraz filmowa rejestracja powielanego ruchu mieszkańców osiedla i sposobów użytkowania przez nich przestrzeni publicznej – pozwoliły artyście w banalnej z pozoru formie, czy zachowaniu ujawnić regulacyjne praktyki, bądź krytyczny społecznie potencjał.
"Kino". Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31.13 – 20 grudnia 2007.
W wystawie biorą udział: Aneta Ptak, Natalia Mleczak & Piotr Adamski, Grupa 4!, Łukasz Piekut, Tomasz Pląskowski, Agnieszka Łopatka, Franciszek Orłowski, Piotr Macha , Dominika Kowalska & Małgorzata Dąbkowska
Projekt „Kino” został oparty na idei zamiany miejsca. W ramach wystawy przestrzeń Galerii Klimy Bocheńskiej przemieniona zostanie przez zaproszonych artystów w kino. Osoby biorące udział w wystawie to młodzi absolwenci oraz studenci ostatnich lat Katedry Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Zajmują się oni głównie obrazem ruchomym. Miejscem najbardziej właściwym do prezentowania tego rodzaju sztuki wydaje się więc być kino. Zaproszeni artyści podejmą wyzwanie zamiany przestrzeni galeryjnej w salę projekcyjną oraz foyer (miejsce, w którym widz oczekując na seans ogląda zwykle plakaty filmowe). Przy czym sala projekcyjna nie ma być tu zwyczajnym black box’em, w którym zazwyczaj prezentowane są filmy wideo, lecz próbą dekonstrukcji sali kinowej. Interwencje artystów obejmować będą pokazy filmów, performance oraz prace przestrzenne wchodzące w dialog z miejscem.
Katarzyna Skrobiszewska „prawie nie wychodzę”. Galeria Leto. Warszawa, ul. Hoża 9 c. 14 grudnia 2007 – 14 stycznia 2008.
Jest to kontynuacja projektu „prawie nie wychodzę”, którego premiera miała miejsce we wrześniu 2007 w krakowskiej Galerii Nova. Wystawa wzbogacona o nowe prace, zostanie pokazana w Galerii Leto. Tym samym będzie to już druga indywidualna prezentacja artystki w Warszawie. Nowe prace Katarzyny Skrobiszewskiej tworzą, jak zawsze u tej artystki, spójny cykl obrazowy. Po „Patrzcie” jest to kolejna seria przeznaczona do kontemplacji. O ile jednak poprzednie obrazy koncentrowały się na procesie obserwacji, uważności i zmuszały widza do chwili skupienia, o tyle nowe płótna w znacznej mierze stanowią efekt osobistych rozważań malarki.
Poszczególne części cyklu malowane są o rozmaitych porach dnia, w kolejnych obrazach można zaobserwować znaczne różnice w walorze oraz intensywności kontrastu między drzwiami a tym, co w głębi. W efekcie wnętrze, jak i rekwizyty w nim się znajdujące za każdym razem zyskują nowy wymiar (podobnie kilka wersji żyrandola, wraz z cieniami rzucanymi na sufit). Poprzez analizę elementów otaczającego świata, upartego ich powtarzania i przetwarzania, Skrobiszewska dąży do wydobycia maksymalnej liczby znaczeń, znalezienia nowych aspektów; każdy przedmiot może być odbierany w różnoraki sposób w zależności od warunków: „po namalowaniu kilkunastu obrazów zauważyłam, że kolejne zaczynają pasować do siebie, układać w konkretny wzór, którego sens trudno mi było odczytać. Przypomniało mi to dom o wielu pokojach – labirynt. Tak, jak śni się nam czasem, że wchodzimy do własnego mieszkania, które niepokojąco się rozrasta, znajdujemy wciąż nowe, nieznane nam pokoje i gubimy się w nich”. Oniryczna atmosfera przywołuje uczucie obcości, niepewności, a nawet zagrożenia w teoretycznie znanym miejscu. Kolejne przestrzenie otwierają się niczym matematyczne fraktale.
Wystawa malarstwa artysty, którego debiut w końcu lat 90. należał do najbardziej spektakularnych w sztuce polskiej, malarza który mimo młodego wieku funkcjonuje już w obiegu sztuki światowej. W swych obrazach, bardzo różnorodnych stylistycznie często wykorzystuje wizerunki z mediów czy fotografie. Podstawowym problemem, który nieodmiennie interesuje Sasnala, są granice i możliwości reprezentacji oraz badanie procesu widzenia i postrzegania. w 2006 roku Sasnal wyróżniony został Vincent Prize –najważniejszą europejska nagroda artystyczna przyznawaną co dwa lata przez Fundacje de Broere.
Bogna Burska „Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami – część druga”. Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki. Kraków, pl. Szczepański 3a. 7 listopada 2007 – 6 stycznia 2008.
Bunkier Sztuki zaprasza na drugą odsłonę projektu Bogny Burskiej Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami. Część pierwsza prezentowana była w maju i czerwcu tego roku w Warszawskim Aktywie Artystów. Składały się na nią trzy prace wideo: „One More”, „A Very Bad Dream of Count Monte Christo” oraz „A Piece of Jade”. W Krakowie, obok wcześniejszych realizacji, artystka pokaże przygotowane specjalnie dla Bunkra Sztuki filmy dopełniające projekt: „A Heart So White”, „God Is Vain” i „Wiatr”.
„Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami” to zbiór filmów wideo o charakterze found footage. Artystka wykorzystała do swojej pracy fragmenty ze znanych filmów fabularnych. Projekt jest głęboko zanurzony w kulturze, czerpiąc jednocześnie z zasobów tej wysokiej jak i popularnej. Znajdują się tu odniesienia do wielkich hollywoodzkich produkcji takich jak „Pasja” Mela Gibsona oraz klasyki gatunku płaszcza i szpady Hrabiego Monte Christo Kevina Reynoldsa, ale także do bardziej wysmakowanych filmów jak „Chińska szkatułka” w reżyserii Wayne’a Wonga. Bogna Burska niczym detektyw przygląda się specyfice języka filmu, ujawniając intrygujące zbieżności występujące w różnych, często odległych od siebie gatunkowo, narracjach filmowych.
Tytuł projektu wiąże się z postacią Jorge’a Luisa Borgesa, autora szkatułkowych, erudycyjnych powieści, w których prawda i fikcja znoszą się nawzajem w nieskończonych sekwencjach odbić i powtórzeń. Napisał on recenzję nieistniejącej książki „The Conversation with the man called Al-Mu’tasim” występującej z podtytułem zaczerpniętym przez Burską do projektu: „A game with the shifting mirrors” (Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami). Nawiązanie to jest celowe. Tak jak Borges igra z rzeczywistością, tak Bogna Burska posługując się dwoma artystycznymi środkami - cytatem i zmianą kontekstu doprowadza w swoich filmach do ciągłej gry refleksów, powtórzeń, nieustanne snując, rwąc i ponowne związując nici sensu w spójną całość.
Łódź Kaliska „Instrukcja psucia sztuki w hołdzie Andy Warholowi dla pieniędzy”. Galeria Program. Warszawa, ul. Gen. Andersa 20. 14 – 31 grudnia 20007.
Wystawa składa się z około dwudziestu realizacji powstałych podczas wrześniowego pleneru. Grupa wykorzystała swoje fotografie z lat 90., jednak wyłącznie te ujęcia, które nigdy nie były prezentowane na żadnej wystawie. Specjalnością Łodzi Kaliskiej w tamtym czasie były sesje budowania „żywych obrazów”, w rezultacie których powstały cykle fotografii opartych o znane utwory malarskie (Delacroix „Wolność wiodąca lud na barykady”; Gericault „Tratwa Meduzy”; Manet „Śniadanie na trawie”). Fotografie inscenizowanych kompozycji pozostały tłem dla sugestii malowanych farbami, drukowanych metodą sitodruku czy collagu. Powstałe w ten sposób kompozycje wyraźnie nawiązują w swojej stylistyce do realizacji powstających w dekadzie pop artu, z tą różnicą, że akcent przesunięty został na stronę ironii i krytyki przedmiotowości sztuki. Pop wprowadzony do sztuki na początku lat 50-tych, upowszechniony w USA w latach 60-tych stał się jednym z symboli społeczeństwa konsumpcyjnego. Dziś, gdy nadal świat obraca się wokół osi konsumpcji, pieniądz - a w zasadzie jego posiadanie często staje się celem samym w sobie, tworząc szczelną warstwę izolacji od istoty rzeczy.
Gdy Andy Warhol znalazł i zaanektował dla swoich potrzeb wizerunek puszki zupy Cambella wiele dotychczasowych wyobrażeń o sztuce runęło. Rozpadły się skostniałe stereotypy i świętość „artu” została dotkliwie poruszona. Od tego momentu łączenie szablonów stało się powszechnie dopuszczalnym sposobem konstruowania obrazu, a komercyjność zaistniała w powszechnie jako składowa oceny wartości dzieła, gdyż drogie i dobrze sprzedające się oznaczało wyjątkowe, elitarne. Luksus posiadania sztuki wymknął się z rąk koneserów i trafił do „drobnych cwaniaczków”. Ameryka staje się wówczas niepodważalnym centrum sztuki. Zachłanność rynku wywołana mechanizmami reklamy opanowuje wówczas najbardziej wyrafinowaną dziedzinę ludzkiej aktywności i konstytuuje swoje zasady w oparciu w prostej linii o zasady handlu. Apetyt na sztukę jaki wzbudził pop art., a także niekończąca się chłonność, wywołały cały szereg dyferencji, nie do rozróżnienia dla przeciętnego odbiorcy-konsumenta. Ubocznym poważnym skutkiem stało się powszechne psucie sztuki dla pieniędzy.
Jan Berdyszak „Generator fotografii efemerycznych (2007). Reinstalacje fotograficzne (1975/1993)”. Galeria Foto-Medium-Art. Kraków, ul. Karmelicka 28/12. 21 listopada 2007 – 19 stycznia 2008.
Na ekspozycję złożą się, reprezentatywne dla artysty, prace ujawniające jego konsekwentną, analityczną, ale również filozoficzną refleksję, które realizuje od lat 70. XX wieku do dzisiaj. Lustrzany obiekt zatytułowany „Generator fotografii efemerycznych” (2007) to odzwierciedlenie poszukiwań teoretycznych i praktycznych Jana Berdyszaka, oscylujących wokół możliwości stworzenia i stwarzających się odbitych obrazów archetypicznych dla fotografii. Artysta prowadzi oglądy istoty fotografii przy użyciu mediów paradoksalnie niefotograficznych. Wywołuje obrazy nietrwałe, samopowstające, obecne tylko w czasie aktualnym, podobne do odbić świata rzeczywistego w wodzie. Bliźniacze zjawiska naturalne nazwał prefotografią i uznał za kluczowe i tkwiące głęboko w fotografii, której zasadnicze problemy rozgrywają się wokół pojęć odbijanie, ślad i odcisk. Generator fotografii efemerycznych jest dziełem – zadumą nad istotą medium, zmierzającą do odkrycia jego jądra, które może ujawnić się jedynie w bliskim kontakcie widza z obiektem. Sięga również dalej – sugeruje odrębność, przeciwstawność i niedostosowanie rzeczywistości i odbicia w wielkim niebieskim lustrze.
Prace z cyklu „Reinstalacje fotograficzne”, powstające od 1970 roku, włączają dzieło w szeroką przestrzeń – tym razem białą ścianę galerii. Sugerują uwikłanie obiektu artystycznego w większe uniwersum, potencjalną rzeczywistość, której jest fragmentem. Wycięte wewnątrz fotografii geometryczne formy rozszerzają przestrzeń dzieła i pozbawiają ograniczeń tradycyjnie przyrodzonych fotografii. Fotografia staje się fizyczną częścią rzeczywistości, a zarazem rzeczywistość przypadkowa i konkretna zostaje włączona w obraz fotograficzny.
Andrzej Tobis „A-Z (Gabloty Edukacyjne)”. Kronika, Bytom, Rynek 26. 24 listopada – 19 grudnia 2007.
„A–Z (Gabloty edukacyjne)” – najnowszy projekt Andrzeja Tobisa ma charakter śmiałego dzieła-decyzji podporządkowującego twórcę zupełnie nowej totalnej idei. Projekt ten nie stanowi kolejnego rozdziału w historii ortodoksyjnego konceptualizmu, będąc raczej, niepozbawionym absurdalnego humoru i nostalgii, stale rozbudowywanym archiwum fotograficznym. Tobis postanowił „zrekonstruować” ilustrowany słownik polsko-niemiecki Bildworterbuch Deutsch und Polnisch, wydany w Lipsku w latach 50. Wydawnictwo to miało na celu ujęcie całego widzialnego świata, siłą rzeczy ograniczonego jednak do realiów ówczesnego NRD i PRL. Zarówno selekcja haseł, jak i układ ilustracyjnych tablic, odzwierciedlały hierarchię wyznawanych wartości, priorytetów, obnażały uprzedzenia, lęki, jak i również wyobrażenia o „innym” świecie. Słownik podzielono na 15 części: rozpoczynając od Systemu demokratycznego, przez takie działy jak Oświata ludowa, Troska o człowieka pracy, Higiena ciała, Roślina, aż po mniej określone Rozmaite tablice. Porządek założony przez autorów gdzieś się jednak gubi – nie ma na przykład hasła „ojciec”, „matka” pojawia się mimochodem w dziale Odzież dziecięca. Tłumaczenia też są dość nietypowe, toporne, niedzisiejsze: pojawiają się takie tajemnicze przedmioty jak skóra do czyszczenia okien, ślizgawka spadzista albo podstawka z imadłem do przytrzymywania puszek. Słownikowe ilustracje fotografowane przez Tobisa nie są inscenizowane lecz znajdowane „w terenie” – ich tłem jest przede wszystkim chaotyczny krajobraz miejski współczesnej Polski. Są nośnikiem przeróżnych anegdot, rebusowych zagadek, humoru, będąc jednocześnie intrygującą, wnikliwą obserwacją socjologiczną. „A–Z” stanowi projekt otwarty i utopijny, ze względu na swą skalę – kilkadziesiąt tysięcy haseł do odnalezienia i zarchiwizowania – niemożliwy do zakończenia. Wystawa w Kronice ukazuje aktualny stan pracy nad wydaniem drugim poprawionym słownika, pół wieku od pierwszej edycji.
„Lokatorzy”: Anna Baumgart, Andrzej Cisowski, Zuzanna Janin, Piotr Kopik, Tomasz Kozak, Maciej Kurak, Jan Mioduszewski, Laura Pawela, Karolina Zdunek. lokal_30. Warszawa, ul. Foksal 17B / 30. 23 listopada – 21 grudnia 2007 (środa–piątek, godz. 16.00 - 19.00).
Johanna Billing „Silent Running”. Raster. Warszawa, Hoza 42 m 8, III p. 17 listopada – 22 grudnia 2007 (od wtorku do soboty, w godz. 15.00-20.00).
Szwedzka artystka Johanna Billing (ur. 1973) jest przede wszystkim autorką filmów, ale również założycielką niezależnej wytworni muzycznej Make it Happen w Sztokholmie. Jej prace były w ostatnich dwóch latach prezentowane na licznych międzynarodowych wystawach, m.in. Biennale w Stambule (2005)”, P.S. 1” w Nowym Jorku (2006), Museum fuer Gegenwartskunst w Bazylei (2007) oraz na tegorocznych Documenta 12 w Kassel. Świat jaki konstruuje w swych filmach Johanna Billing pełen jest dobrze nam znanych – tu i teraz – rozterek. Bez wahania można uznać jej sztukę za swoisty (bo niemal całkowicie pozbawiony tekstu mówionego) glos pokolenia – pierwszej generacji urodzonej po rewolucji 1968 roku i dorosłej po 1989 roku. W najprostszy sposób, raczej dokumentując toczący się proces niż tworząc fabularne opowieści, artystka dotyka kwestii partycypacji, wspólnotowości, zaangażowania w grupowe działania, bądź braku takowego: pasywności, milczącego oporu,niezdecydowania.
Piotr Kurka „To, co się nam przydarza już do nas nie należy”. Galeria Zderzak. Kraków, ul. Floriańska 3. 14 grudnia 2007 – 26 stycznia 2008>
„To, co się nam przydarza, już do nas nie należy” to rodzaj poetyckiej przypowieści, która składa się z cyklu prac na papierach, rzeźby Łyżwiarka i tytułu wystawy. To pierwsza w Galerii Zderzak wystawa artysty, a druga w Krakowie (pierwsza w 1995 roku w Galerii Krzysztofory).
„To, co się nam przydarza, już do nas nie należy” to cykl prac na papierach i instalacja z rzeźbą Łyżwiarka. Zaludnione przez marionetowe postaci obrazy utrzymane w poetyce snu, wypełniają obszerne, puste przestrzenie, podobne tym z pasteli Moniki Szwed z serii Innocent Homes, lecz z właściwymi dla poetyki Kurki elementami: podwojeniem, lustrzanym odbiciem, symbolami akwatycznymi, monstrualnością. Oddech i bezczas są jakby częścią kompozycji. Artysta, jak sam mówi, nauczył się od filozofii zen „by nie cenić zbytnio czasu”, a z drugiej strony interesuje go „przeszłość, która leży poza horyzontem naszej własnej pamięci, która najbardziej bliska jest ejdetycznemu olśnieniu właściwemu dziecięcej wrażliwości.”
Czasownik „przydarza się”, użyty w tytule, jest kluczem do interpretacji wystawy. Ukryte są w nim dwa pojęcia metafizyczne: przygodności i daru. Przygodność oznacza, że pojedynczy człowiek jest bytem przemijającym i że oparcie dla swej egzystencji musi zdobywać w działaniu etycznym i poprzez refleksję. Dar oznacza stan łaski, dzięki któremu jest to możliwe. Stan ten jest momentalny, osiągany przez oświecenie, i nie jest możliwe powtórzenie go ani wywołanie aktem woli. Nie jest to dar, który można sobie zatrzymać. A jednak dzięki niemu uświadamiamy sobie, że nasze życie nie należy do nas. Wystawa Piotra Kurki ukazuje to, co już do nas nie należy.
Adam Chmielecki „United States”. Fotografia barwna. CSW Zamek Ujazdowski. Warszawa, Al. Ujazdowskie 6. 24 listopada 2007 – 6 stycznia 2008.
Przed kilkunastu laty wystawa portretów Adama Chmieleckiego w warszawskiej galerii Hybrydy była sporym wydarzeniem. Zaraz po niej artysta wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie nie zaprzestał fotografować, z tym że głównym polem swoich zainteresowań uczynił miasto. Z kilkuset fotografii wybrał 21, które zawierają pewną syntezę jego poszukiwań. Obserwacja światła zmieniającego i kształtującego obraz fotograficzny staje się w pracach Adama Chmieleckiego głównym elementem, który fotograf umiejętnie wykorzystał dla zbudowania dramaturgii obrazu. Dzieje się tak zarówno w wąwozach ulic nowojorskiej metropolii, jak i we wnętrzach apartamentów czy podmiejskiej plaży. Światło, jego odblaski, refleksy, załamania, a także półtony umiejętnie zaakcentowane przez autora tworzą te spokojnie, klasycznie wręcz komponowane obrazy. Być może ich spokój i prostota dają wrażenie aury zwykłej codzienności, gdzie nie odczuwa się zgiełku wielkiego świata. Tworząc te wysublimowane obrazy Chmielecki opowiada również o swoim odczuwaniu otaczającej go amerykańskiej rzeczywistości. Nie ma w tych zdjęciach żadnej publicystyki, nigdzie nie wdziera się język nachalnej reklamy (z którą zresztą autor ma zawodowe związki). Jego barwne wielkoformatowe fotografie są łagodną i pogodną interpretacją głównie miejskiej przestrzeni i zaproszeniem do odbycia wspólnej, amerykańskiej podróży.
„Porządki urojone”. Muzeum Sztuki w Łodzi, ul. Więckowskiego 36. 13 grudnia 2007– 24 lutego 2008.
W wystawie biorą udział: Cezary Bodzianowski, Marcel Broodthaers, Martin Creed, Oskar Dawicki, Tacita Dean, Olivier Foulon, Edward Krasiński, Kitty Kraus, Igor Krenz, Peter Piller, Józef Robakowski, Monika Sosnowska, Monika Stricker, Katja Strunz, Jens Ullrich.
Punktem wyjścia dla projektu Porządki urojone jest kontekst, w jakim funkcjonują i jaki wytwarzają dwie realizujące go instytucje: Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Abteiberg Museum w Mönchengladbach. Ów kontekst to w przypadku łódzkiego muzeum przede wszystkim tradycja konstruktywistycznej awangardy oraz jej powojennych kontynuacji, w przypadku muzeum z Mönchengladbach zaś – minimalizm i konceptualizm lat 60/70. Projekt nie służy przypomnieniu tamtych artystycznych zjawisk, skupia się natomiast na dzisiejszych możliwościach ich aktualizacji i przepracowania. Pokazuje twórczość, która mniej lub bardziej manifestacyjnie odwołuje się do form i kodów wypracowanych na użytek awangardowych i neoawangardowych strategii, przy czym odwołuje się nie po to, by je z nostalgią celebrować, lecz po to, by poddawszy przewrotnemu recyklingowi, użyć do jak najbardziej współczesnych celów. Kompozycyjnie projekt Porządki urojone jest pomyślany jako spotkanie dzieł współczesnych artystów z dziełami pochodzącymi z kolekcji Muzeum Sztuki i Abteiberg Museum. Można go zatem rozumieć również jako swego rodzaju homage dedykowany historii tych dwóch muzeów, homage nie pozbawiony jednak polemicznego wobec tej historii potencjału.
„Kontakt”. Kolekcja Regionalna Zachety Sztuki Współczesnej w Szczecinie. Galerii Sztuki Współczesnej Muzeum w Koszalinie, ul. Młyńska 37. 19 grudnia 2007 – 2 marca 2008.
Wystawa „Kontakt” jest prezentacją fragmentu Kolekcji Zachęty Sztuki Współczesnej w Szczecinie. Autorem wystawy jest historyk sztuki z Muzeum Narodowego w Szczecinie Wojciech Ciesielski.
Prezentowane są na niej prace Marcina Berdyszaka, Bożenny Biskupskiej, Marty Deskur, Ryszarda Góreckiego, Katarzyny Górnej, Anety Grzeszykowskiej, Elżbiety Jabłońskiej, Zofii Kulik, Macieja Kuraka, Natalii LL, Zbigniewa Libery, Pawła Łubowskiego, Agaty Michowskiej, Ewy Partum, Józefa Robakowskiego i Zygmunta Rytki.
Zofia Kulik „Desenie”. Galeria Le Guern. Warszawa, ul. Widok 8. 16 grudnia 2007 – 20 stycznia 2008.
W serii swoich najnowszych prac Zofia Kulik wypracowuje własne warianty istniejących już wzorów wziętych z różnych epok, tradycji, kręgów kulturowych. Zachowując zasadniczą strukturę każdego wzoru, wytwarza ich własną wersję, zazwyczaj przy użyciu motywów już wcześniej pojawiających się w jej pracach. W dekoracyjnych układach Deseni autorka sięga do wzorów tkanin Wiliama Morrisa, kunsztownej stylistyki arabskiej ornamentacji, wzorów tkanin batikowych czy kwiatowych ornamentów chińskich. Ich rytmiczne układy rekonstruuje przy użyciu motywów, które możemy odnaleźć w jej starszych pracach, zwłaszcza w symbolicznym repertuarze przedstawień z lat 90. Czaszki, dekoracyjne draperie, zasuszone liście, warzywa i kwiaty, iglice, łuski, spiczaste zwieńczenia sztandarów powracają w ornamentalnych konfiguracjach Deseni.
Krzysztof Gliszczyński „Autoportret à’retour”. Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31. 30 listopada 2007 – 13 stycznia 2008.
Cykl malarski “Autoportret à’retour” to refleksja dotycząca procesu kreacji w kontekście własnych poszukiwań. W najnowszych obrazach artysta używa pojęcia związanego z alchemicznym procesem synergy. Synergiczne kompozycje malarskie splatają źródłowe pojęcia sztuki takie jak: pamięć, doświadczenie, cykliczność czasu, creatio continuua. Nazwa à’retour odnosi się do filozoficznego pojęcia “wiecznych powrotów“ i jest związana z wielokrotnym wykorzystaniem tej samej materii malarskiej. Powtarzana forma autoportretu stwarza wrażenie zatrzymania czasu. Materia staje się coraz bardziej rozbita, zdematerializowana, pogłębiająca naturalną progresję. W obrazach synergicznych, ich kolejnych przemianach, udaje się zachować pamięć materii z poprzednich prac. Ten rodzaj recyclingu nawiązuje do urn tworzonych od 1992 roku.
”Mińsk, diariusz miejski”. CSW Łażnia. Gdańsk, ul. Jaskółcza 1. 30 listopada 2007- 13 stycznia 2008.
W wystawie biorą udział: Oxana Gourinovich (Białoruś/Niemcy), Artur Klinau (Białoruś), Uladzimir Parfianok (Białoruś), Anna Chkolnikova (Białoruś/Niemcy), Karsten Konrad (Niemcy), Alexander Komarov (Białoruś/Holandia).
Tematem wystawy jest własny wizerunek i artystyczna recepcja przestrzeni miejskiej stolicy Białorusi - Mińska. Oficjalny slogan, zachwalający zalety Mińska, głosi: "Nasze miasto jest zielone i czyste." W ten sposób obywatele muszą postrzegać i oceniać swoje miasto i w rezultacie utrwala im się stereotyp romantycznej mieszaniny starego z nowym, szerokich ulic i zielonych skwerów. Te motywy są przedstawiane na pocztówkach i plakatach, pojawiają się na planszach telewizyjnych, są tematem wystaw, zatytułowanych "Moje ukochane miasto". Zaproszeni do udziału w wystawie artyści nie prezentują nowej kolekcji obrazów i detali życia miejskiego w Mińsku, lecz pytają, badają, poszukują modeli, według których można by wytłumaczyć specyficzne sytuacje urbanistyczne. Mówią o swoim prywatnym postrzeganiu miasta, koncentrując się na elementach życia miejskiego, których nie sposób znaleźć w przedstawieniach oficjalnych.
Barbara Falender „Rzeźba”. Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. 10 listopada 2007 – 31 stycznia 2008.
Wystawa rzeźby Barbary Falender w Muzeum Rzeźby Współczesnej jest podróżą w czasie i przestrzeni tej niezwykłej sztuki. Zawsze wzbudzała ona żywe zainteresowanie i wywoływała niekiedy skrajne reakcje. Reprezentuje w czystej postaci ten nurt figuracji, który ma wyraźną zmysłową orientację. Rzeźba Falender manifestuje kult ciała odwołując się do tradycji antycznej. A jednocześnie spełnia kryteria ocen estetycznych, które choć uformowały się w starożytności - potwierdzają swoją ważność także dziś. Czytelne są w niej reminiscencje sztuki dawnej, często we współczesnej transkrypcji, zabarwione osobistymi doświadczeniami i fascynacjami. A mimo wszystko robią wrażenie muzealnych eksponatów.
Prezentacja ta pomyślana jest jako jedyne – i chyba niepowtarzalne w tej skali - spotkanie prac tej artystki. Powstały one na przestrzeni wielu lat, a obecnie są albo rozproszone w świecie, albo pozostają niedostępne w prywatnych kolekcjach. Tak, więc wystawa ma uprzystępnić dzieło, którego nikt wcześniej w pełni nie widział. Wiele z nich wywodzi swój rodowód z pobytów w Orońsku, w którym artystka spędziła lata intensywnej pracy. Tu uformowała się jako świadoma swych poszukiwań artystka zanim wyruszyła w świat. Do tego też miejsca powróciła po latach i odnalazła tu te same inspiracje, które kształtowały jej dzieło w przeszłości. Magia miejsca wyzwoliła także kolejne impulsy ożywiające jej twórczość najnowszą. Z niemniejszą energią zrealizowała tu dwie prace (Łoże Penelopy i Izyda), których premiera będzie miała miejsce w trakcie wernisażu w sobotę 10. listopada br. Dla uważnych obserwatorów i koneserów tej sztuki będzie to jedyna okazja zobaczyć dorobek artystki, który stanowi uznaną wartość w historii współczesnej rzeźby polskiej.
Tomek Sikora „Lecę do Maroka”. Galeria Pauza. Kraków, ul. Floriańska 18/5, II piętro. 1 – 30 grudnia 2007.
Tomasz Kopcewicz „Po drodze”. Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31. 20 listopada – 8 grudnia 2007 (wtorek-sobota, godz. 12.00 - 18.00).
Wystawa, podsumowując ostatni rok pracy Kopcewicza, jest jednocześnie próbą sproblematyzowania ruchu w przestrzeni miejskiej. Rejestruje formy jego odgórnego kanalizowania oraz zachowania mieszkańców podejmowane „pomimo”, „na przekór” tym formom. Prezentuje to, co przez Kopcewicza „po drodze” przez miasto napotkane – stało się dla niego przedmiotem obsesyjnego przemalowywania, czy statycznej rejestracji kamerą. Malarska multiplikacja motywów architektury (barierki, poręcze) i komunikacji miejskiej (rodzaj malarskich powidoków po ruchu, formie autobusów) oraz filmowa rejestracja powielanego ruchu mieszkańców osiedla i sposobów użytkowania przez nich przestrzeni publicznej – pozwoliły artyście w banalnej z pozoru formie, czy zachowaniu ujawnić regulacyjne praktyki, bądź krytyczny społecznie potencjał.
"Kino". Galeria Klimy Bocheńskiej. Warszawa, ul. Ząbkowska 27/31.13 – 20 grudnia 2007.
W wystawie biorą udział: Aneta Ptak, Natalia Mleczak & Piotr Adamski, Grupa 4!, Łukasz Piekut, Tomasz Pląskowski, Agnieszka Łopatka, Franciszek Orłowski, Piotr Macha , Dominika Kowalska & Małgorzata Dąbkowska
Projekt „Kino” został oparty na idei zamiany miejsca. W ramach wystawy przestrzeń Galerii Klimy Bocheńskiej przemieniona zostanie przez zaproszonych artystów w kino. Osoby biorące udział w wystawie to młodzi absolwenci oraz studenci ostatnich lat Katedry Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Zajmują się oni głównie obrazem ruchomym. Miejscem najbardziej właściwym do prezentowania tego rodzaju sztuki wydaje się więc być kino. Zaproszeni artyści podejmą wyzwanie zamiany przestrzeni galeryjnej w salę projekcyjną oraz foyer (miejsce, w którym widz oczekując na seans ogląda zwykle plakaty filmowe). Przy czym sala projekcyjna nie ma być tu zwyczajnym black box’em, w którym zazwyczaj prezentowane są filmy wideo, lecz próbą dekonstrukcji sali kinowej. Interwencje artystów obejmować będą pokazy filmów, performance oraz prace przestrzenne wchodzące w dialog z miejscem.
Katarzyna Skrobiszewska „prawie nie wychodzę”. Galeria Leto. Warszawa, ul. Hoża 9 c. 14 grudnia 2007 – 14 stycznia 2008.
Jest to kontynuacja projektu „prawie nie wychodzę”, którego premiera miała miejsce we wrześniu 2007 w krakowskiej Galerii Nova. Wystawa wzbogacona o nowe prace, zostanie pokazana w Galerii Leto. Tym samym będzie to już druga indywidualna prezentacja artystki w Warszawie. Nowe prace Katarzyny Skrobiszewskiej tworzą, jak zawsze u tej artystki, spójny cykl obrazowy. Po „Patrzcie” jest to kolejna seria przeznaczona do kontemplacji. O ile jednak poprzednie obrazy koncentrowały się na procesie obserwacji, uważności i zmuszały widza do chwili skupienia, o tyle nowe płótna w znacznej mierze stanowią efekt osobistych rozważań malarki.
Poszczególne części cyklu malowane są o rozmaitych porach dnia, w kolejnych obrazach można zaobserwować znaczne różnice w walorze oraz intensywności kontrastu między drzwiami a tym, co w głębi. W efekcie wnętrze, jak i rekwizyty w nim się znajdujące za każdym razem zyskują nowy wymiar (podobnie kilka wersji żyrandola, wraz z cieniami rzucanymi na sufit). Poprzez analizę elementów otaczającego świata, upartego ich powtarzania i przetwarzania, Skrobiszewska dąży do wydobycia maksymalnej liczby znaczeń, znalezienia nowych aspektów; każdy przedmiot może być odbierany w różnoraki sposób w zależności od warunków: „po namalowaniu kilkunastu obrazów zauważyłam, że kolejne zaczynają pasować do siebie, układać w konkretny wzór, którego sens trudno mi było odczytać. Przypomniało mi to dom o wielu pokojach – labirynt. Tak, jak śni się nam czasem, że wchodzimy do własnego mieszkania, które niepokojąco się rozrasta, znajdujemy wciąż nowe, nieznane nam pokoje i gubimy się w nich”. Oniryczna atmosfera przywołuje uczucie obcości, niepewności, a nawet zagrożenia w teoretycznie znanym miejscu. Kolejne przestrzenie otwierają się niczym matematyczne fraktale.
| Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |
 |
 |