PIĘKNI DWUDZIESTOLETNI
A
A
A
„Młódź – Identyfikacja”. Galeria Bielska BWA. Bielsko-Biała, ul. 3 Maja 11. 3 lutego – 5 marca 2006.
W wystawie uczestniczą: Artur Chrzanowski, Teodor Durski, Marta Frej, Artur Malewski, Magdalena Moskwa, Tomasz Musiał, Marcin Nowak, Anna Orlikowska, Krzysztof Ostrowski, Wawrzyniec Sawicki, Aleksandra Ska, Jakub Stępień, Radosław Zielonka.
Wystawa prezentująca środowisko artystyczne Łodzi przygotowana została przez dwóch kuratorów: Kamila Kuskowskiego i Jarosława Lubiaka. Prace trzynaściorga młodych artystów – w większości absolwentów Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego – podejmują kwestię tożsamości mieszkańców Łodzi, usytuowaną z jednej strony w wielokulturowości miasta, z drugiej – otwierającą się na przyszłość. Mimo wysiłków, aby odnaleźć w tym elementy pozytywne, nie jest to wizja zbyt optymistyczna. Zbyt wiele zjawisk zakłóca możliwość identyfikacji ze środowiskiem czy kulturą, jak choćby gwałtowne zmiany w konstruowaniu tożsamości jednostkowej, narodowej, społecznej i politycznej, jak też kryzys tożsamości lokalnej i nieumiejętnoć znalezienia się w tożsamości globalnej.
Michał Budny, Zbigniew Rogalski „Projekcja”. Zachęta Narodowa Galeria Sztuki. Warszawa, Pl. Małachowskiego 3. 4 lutego 2006 – 5 marca 2006.
„Projekcja” Michała Budnego i Zbigniewa Rogalskiego odnosi się do historii architektonicznego projektu muzeum sztuki współczesnej i staje się niezwykle aktualna w kontekście ogłoszonego właśnie konkursu na gmach muzeum sztuki nowoczesnej. Projekt prezentowany jest w formie „wideo-instalacji”. Budny i Rogalski prezentują projekt muzeum, który choć nie istnieje, przybiera tutaj, wydawałoby się, całkiem realną formę. Jest ona osiągnięta jednak za pomocą niematerialnych technik wizualizacji – projekcji. Ale nawet ta forma prezentacji okazuje się być abstrakcją, mimo że widzimy projektory i obrazy. Realność prezentowanej wizji jest na każdym poziomie znacznie naruszona, jest wielopoziomową grą miedzy tym, co materialne i niematerialne.
„Można uznać, ze tematem wystawy jest jej nieistnienie. Każdy element wystawy wymyka się konkretowi. Poszczególne elementy wystawy na zasadzie sztafety rezygnują z bycia realnym, automatycznie przekazując tę cechę dalej. W ten sposób powstaje ulotna konstrukcja zależności, której każdy punkt sprawia, ze staje się coraz bardziej nieprawdziwa” – komentują autorzy.
Adam-X „Power to the People”. Galeria Kuluary. Pałac Kultury i Nauki. Warszawa, Pl. Defilad 1. 6 – 25 lutego 2006.
Adam-X. Urodził się w 1980 roku w Płocku. W 2004 ukończył historię sztuki na UW. W okresie studiów związany z pismem „Sekcja” i Galerią Zakręt. Obecnie związany z vlep[v]net-em z dumą reprezentuje polską scenę street-artową. Maluje, rysuje komiksy, fotografuje, jest niezależnym kuratorem. Widzi więcej niż inni ludzie i maluje więcej niż inni malarze. Wystawa „Power to the People” to podróż do świata poszerzonej percepcji i jasnowidzenia dostępnych na co dzień tylko wybrańcom. Zobaczycie promieniowanie telewizora, niewidzialne telepatyczne fluidy, moc telekinezy. Zobaczycie też niszczycielską moc niewidzialnej siły i kruchość świata materialnego.
„Świat jest moim ciałem”. Wystawa multimedialna. Galeria Rotunda, Bytom, 3 lutego – 5 marca 2006.
Piotr Jakoweńko – malarstwo, Agata Kubień – fotografia, Anna Lorenc – fotografia, Sławomir Mróz – malarstwo, Ewa Prażmowska - fotografia, Anna Sielska – fotografia, obiekty, Joanna Patyk - fotografia, Marcin Szczyrba – wideo, instalacja.
„Świat jest moim ciałem” to swoista gra w puzzle, trzeba dodać, gra intertekstualna w pełnym, ponowoczesnym rozumieniu tego słowa. Wystawa młodych artystów, którzy w tej chwili stawiają swe pierwsze kroki w profesjonalnym życiu artystycznym, egzekwuje od odbiorcy otwarcie i jednocześnie ofensywność. Intencją całego przedsięwzięcia jest idea rozdzielności i/lub przenikania się w podmiocie oraz dziele przestrzeni prywatnej oraz publicznej.
Zaprezentowane prace – zwłaszcza zaś cykle i zestawy Agaty Kubień, Anny Lorenc i Anny Sielskiej – diagnozują prywatność, która niejednokrotnie zapośredniczona jest przez dyskurs ciała. To właśnie w pierwszym rzędzie cielesność, a dopiero w ślad za nią emocje oraz egzystencjalne doznania konstruują i filtrują ich doświadczanie świata. Prace bezpośrednio penetrujące przestrzeń publiczną to obrazy Piotra Jakoweńki, fotografie Joanny Patyk oraz instalacja Marcina Szczyrby – „(po)czekalnia” – metaforycznie wyzyskująca potencjał „ludzkich przechowalni” jako interiorów wykluczenia bądź zawłaszczenia. Z kolei przewrotną próbą artykulacji obecności człowieka są fotografie Ewy Prażmowskiej, która przywołuje go jako przestrzeń nieobecności, domyślną jedynie z kontekstu psychiatrycznego zakładu, oddziału położniczego czy klasztoru. Interesującą próbą nawiązania dialogu z socrealistyczną spuścizną są obrazy Sławomira Mroza, który – wykorzystując historyczne klisze malarstwa – ironicznie dekonstruuje ich narrację. Zaprezentowane prace dowodzą zarazem o aktywnym i kreatywnym podejściu młodych do rzeczywistości. Pokazują też, że jakkolwiek ‘obraz’ dziś częściej prezentuje bardziej swoją prawdziwość niż realność przedstawianego świata, stanowi on przyczynek do dyskusji nad miejscem i granicami naszego udziału w rzeczywistości.
W wystawie uczestniczą: Artur Chrzanowski, Teodor Durski, Marta Frej, Artur Malewski, Magdalena Moskwa, Tomasz Musiał, Marcin Nowak, Anna Orlikowska, Krzysztof Ostrowski, Wawrzyniec Sawicki, Aleksandra Ska, Jakub Stępień, Radosław Zielonka.
Wystawa prezentująca środowisko artystyczne Łodzi przygotowana została przez dwóch kuratorów: Kamila Kuskowskiego i Jarosława Lubiaka. Prace trzynaściorga młodych artystów – w większości absolwentów Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego – podejmują kwestię tożsamości mieszkańców Łodzi, usytuowaną z jednej strony w wielokulturowości miasta, z drugiej – otwierającą się na przyszłość. Mimo wysiłków, aby odnaleźć w tym elementy pozytywne, nie jest to wizja zbyt optymistyczna. Zbyt wiele zjawisk zakłóca możliwość identyfikacji ze środowiskiem czy kulturą, jak choćby gwałtowne zmiany w konstruowaniu tożsamości jednostkowej, narodowej, społecznej i politycznej, jak też kryzys tożsamości lokalnej i nieumiejętnoć znalezienia się w tożsamości globalnej.
Michał Budny, Zbigniew Rogalski „Projekcja”. Zachęta Narodowa Galeria Sztuki. Warszawa, Pl. Małachowskiego 3. 4 lutego 2006 – 5 marca 2006.
„Projekcja” Michała Budnego i Zbigniewa Rogalskiego odnosi się do historii architektonicznego projektu muzeum sztuki współczesnej i staje się niezwykle aktualna w kontekście ogłoszonego właśnie konkursu na gmach muzeum sztuki nowoczesnej. Projekt prezentowany jest w formie „wideo-instalacji”. Budny i Rogalski prezentują projekt muzeum, który choć nie istnieje, przybiera tutaj, wydawałoby się, całkiem realną formę. Jest ona osiągnięta jednak za pomocą niematerialnych technik wizualizacji – projekcji. Ale nawet ta forma prezentacji okazuje się być abstrakcją, mimo że widzimy projektory i obrazy. Realność prezentowanej wizji jest na każdym poziomie znacznie naruszona, jest wielopoziomową grą miedzy tym, co materialne i niematerialne.
„Można uznać, ze tematem wystawy jest jej nieistnienie. Każdy element wystawy wymyka się konkretowi. Poszczególne elementy wystawy na zasadzie sztafety rezygnują z bycia realnym, automatycznie przekazując tę cechę dalej. W ten sposób powstaje ulotna konstrukcja zależności, której każdy punkt sprawia, ze staje się coraz bardziej nieprawdziwa” – komentują autorzy.
Adam-X „Power to the People”. Galeria Kuluary. Pałac Kultury i Nauki. Warszawa, Pl. Defilad 1. 6 – 25 lutego 2006.
Adam-X. Urodził się w 1980 roku w Płocku. W 2004 ukończył historię sztuki na UW. W okresie studiów związany z pismem „Sekcja” i Galerią Zakręt. Obecnie związany z vlep[v]net-em z dumą reprezentuje polską scenę street-artową. Maluje, rysuje komiksy, fotografuje, jest niezależnym kuratorem. Widzi więcej niż inni ludzie i maluje więcej niż inni malarze. Wystawa „Power to the People” to podróż do świata poszerzonej percepcji i jasnowidzenia dostępnych na co dzień tylko wybrańcom. Zobaczycie promieniowanie telewizora, niewidzialne telepatyczne fluidy, moc telekinezy. Zobaczycie też niszczycielską moc niewidzialnej siły i kruchość świata materialnego.
„Świat jest moim ciałem”. Wystawa multimedialna. Galeria Rotunda, Bytom, 3 lutego – 5 marca 2006.
Piotr Jakoweńko – malarstwo, Agata Kubień – fotografia, Anna Lorenc – fotografia, Sławomir Mróz – malarstwo, Ewa Prażmowska - fotografia, Anna Sielska – fotografia, obiekty, Joanna Patyk - fotografia, Marcin Szczyrba – wideo, instalacja.
„Świat jest moim ciałem” to swoista gra w puzzle, trzeba dodać, gra intertekstualna w pełnym, ponowoczesnym rozumieniu tego słowa. Wystawa młodych artystów, którzy w tej chwili stawiają swe pierwsze kroki w profesjonalnym życiu artystycznym, egzekwuje od odbiorcy otwarcie i jednocześnie ofensywność. Intencją całego przedsięwzięcia jest idea rozdzielności i/lub przenikania się w podmiocie oraz dziele przestrzeni prywatnej oraz publicznej.
Zaprezentowane prace – zwłaszcza zaś cykle i zestawy Agaty Kubień, Anny Lorenc i Anny Sielskiej – diagnozują prywatność, która niejednokrotnie zapośredniczona jest przez dyskurs ciała. To właśnie w pierwszym rzędzie cielesność, a dopiero w ślad za nią emocje oraz egzystencjalne doznania konstruują i filtrują ich doświadczanie świata. Prace bezpośrednio penetrujące przestrzeń publiczną to obrazy Piotra Jakoweńki, fotografie Joanny Patyk oraz instalacja Marcina Szczyrby – „(po)czekalnia” – metaforycznie wyzyskująca potencjał „ludzkich przechowalni” jako interiorów wykluczenia bądź zawłaszczenia. Z kolei przewrotną próbą artykulacji obecności człowieka są fotografie Ewy Prażmowskiej, która przywołuje go jako przestrzeń nieobecności, domyślną jedynie z kontekstu psychiatrycznego zakładu, oddziału położniczego czy klasztoru. Interesującą próbą nawiązania dialogu z socrealistyczną spuścizną są obrazy Sławomira Mroza, który – wykorzystując historyczne klisze malarstwa – ironicznie dekonstruuje ich narrację. Zaprezentowane prace dowodzą zarazem o aktywnym i kreatywnym podejściu młodych do rzeczywistości. Pokazują też, że jakkolwiek ‘obraz’ dziś częściej prezentuje bardziej swoją prawdziwość niż realność przedstawianego świata, stanowi on przyczynek do dyskusji nad miejscem i granicami naszego udziału w rzeczywistości.
Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |