Ellie Brighton to przedsiębiorcza, odnosząca sukcesy fotografka, która pewnego dnia porzuca wielkomiejskie życie i przenosi się wraz z córką Gretą do sennej, spokojnej miejscowości o nazwie Datchet, gdzie ma nadzieję zrealizować pewien projekt fotograficzny. Jednak sielanka w wynajętym domu nie trwa długo. W Lake Hall zaczynają się dziać dziwne, niepokojące i chwilami mrożące krew w żyłach wydarzenia sugerujące, że mała Greta wcale nie rozmawia z wyimaginowaną przyjaciółką. Zdesperowana matka prosi o pomoc Dylana Doga, który rozpoczyna śledztwo w sprawie zagadkowego fenomenu, wedle wszelkich przesłanek powiązanego z tragedią, jaka przed laty spotkała rodzinę Owensów: poprzednich lokatorów Lake Hall.

Postmodernistyczne, utkane z aluzji do najróżniejszych tekstów (pop)kultury przygody Detektywa Mroku od lat dostarczają czytelnikom niezapomnianych wrażeń oraz solidnej porcji inteligentnej rozrywki. Nie inaczej jest w przypadku „Czarnego jeziora”, wzorowo wygrywającego motyw zemsty zza grobu. Za scenopisarskim sterem stanął tym razem duet Rita Porretto/Silvia Mericone, serwując nienagannie skrojony dreszczowiec (okraszony partiami narracji snutej przez tytułowego bohatera), w którym nic nie jest takie, jakim się na pozór wydaje.

Na słowa uznania zasługuje także oprawa graficzna recenzowanego tomiku, za którą odpowiadają operujący realistyczną kreską Valerio Piccioni i Maurizio Di Vincenzo. Mistrzowski montaż kadrów, pomysłowe zabawy z punktami widzenia, sekwencje o fantasmagorycznym posmaku plus perypetia prowadząca do mocnego finału: utrzymany w czarno-białej tonacji album to zdecydowanie jeden z bardziej ponurych odcinków w bogatym detektywistycznym portfolio Dylana Doga. Polecam!

Rita Porretto, Silvia Mericone, Valerio Piccioni, Maurizio Di Vincenzo: „Dylan Dog. Czarne jezioro” („Maxi Dylan Dog 26 – Il lago nero”). Tłumaczenie: Jakub Łagoda. Tore. 2021.