Wielka inwazja przyszła od morza i rozlała się na ląd. Wielu ludzi uciekło – inni znaleźli schronienie na małej wyspie z kamienia, zbudowanej ponad tysiąc lat temu. Jednak Celestię cyklicznie zalewają wody przypływu, a w jej malowniczych, krętych uliczkach nie brakuje zamaskowanych szubrawców.

To właśnie w tym iście weneckim zakątku mieszka Pierrot, enigmatyczny młodzian z namalowaną pod okiem czarną łzą. Protagonista jest jednym z podopiecznych profesora Vivaldiego, który próbuje nakłonić bohatera do odnalezienia telepatki o imieniu Dora. Skrzętnie podążający własnymi ścieżkami chmurny młodzieniec przypadkowo natrafia na poszukiwaną dziewczynę. Odtąd Dora towarzyszy Pierrotowi w jego tajemniczej eskapadzie, której finału nie sposób przewidzieć.

Oniryczna opowieść o przeznaczeniu oraz przesycona duchem poezji, nostalgii i melancholii narracja o przemijaniu i przepracowywaniu traumy: „Celestia” Manuele’a Fiora, znanego także w Polsce za sprawą znakomitego „Pięć tysięcy kilometrów na sekundę”, to nastrojowa, kameralna historia, do której będziecie chcieli/chciały wracać, chociażby po to, by znów nasycić oczy niezapomnianymi obrazami.

Malarskie, całostronicowe kadry i rozkładówki urzekające ciekawą perspektywą oraz kompozycyjnymi rozwiązaniami; subtelny modelunek postaci; świetne efekty światłocieniowe; nastrojowe ujęcia przyrody na tle zmierzchu oraz absolutnie baśniowy odcień błękitu, jakim nasycone jest niebo nad Celestią – graficzna opowieść Fiora to wizualny majstersztyk, odsłaniający przed nami uniwersum ludzkiej pamięci i podświadomości. Zdecydowanie zachęcam do udania się w tę olśniewającą widokami podróż.

Manuele Fior: „Celestia”. Tłumaczenie: Paulina Gorzkowska. Kultura Gniewu. Warszawa 2023.