Iskra radości



Kiedy zapaliłam zimny ogień

dawno temu przy palenisku,

obiegłam z nim cały dom, krzycząc z radości.

Zrugali mnie,

ale dziadek powiedział:

„Zostawcie ją,

zostawcie ją,

na nic to gadanie.

Ona zawsze roznieci każdy

płomień, który zechce.”



Pod darnią



Kiedy mnie schowasz

w drobnym piasku,

nie będę słyszała

wycia wielkiego oceanu

pluskającego o brzegi Gabhli,

ale słodki odgłos

Owenei

szemrzącej w wąwozie.



Ucieczka



Czy wymkniemy się

stąd

zanim sąsiedzi

spuszczą zasłony?

Czy unikniemy

ganiącego wzroku

tamtych zajęcy

co skaczą przez bajorka

wzdłuż miedzy?

Czy odwrócimy się

od plotek chcących

zadźgać naszą miłość

na śmierć?

A może zakopiemy

tę miłość gdzieś tam

koło starego domu

w torfie smutku

pod darnią nienawiści

z nadzieją że

słodkie kwiaty Wiosny

znów wyrosną?

Będzie spokojnie leżeć

wieki całe albo dłużej

aż zakiełkuje

pewnego dnia

jak dawniej:

bezwiednie,

bez ostrzeżenia,

bez zachęty,

i bezowocnie.



Przełożyła Renata Senktas



Wiersze pochodzą z antologii „The New Irish Poets”. Przeł. Nuala Ní Dhomhnaill. Red. Selina Guinness. Bloodaxe. Newcastle-Upon-Tyne 2004.