Jak zostać najbogatszym człowiekiem w całej galaktyce? Nic prostszego: wystarczy stworzyć superżołnierza, który z łatwością położy na łopatki/zmiażdży/rozszarpie/zdezintegruje (niepotrzebne skreślić) dowolnego czempiona biorącego udział w orbitalnym turnieju cyklicznie organizowanym przez omnimonarchę. Przynajmniej taki plan na spokojną emeryturę układa sobie doktor Kurkolan, powołujący do życia tytułową istotę. Nieznający matczynego ciepła ni miłości innych ludzi, Showman Killer od małego przyzwyczajany był do zabawy złotymi kublarami, bezlitosnego dręczenia zwierząt, dzieci, starców i chorych, ale i do błyskawicznego niszczenia najlepszych robotów bojowych. Swoją zimnokrwistość wychowanek cynicznego naukowca zawdzięcza głównie faktowi, że przewody odpowiedzialne za okazywanie uczuć zostały usunięte z jego systemu nerwowego. Pewną formą „rekompensaty” jest za to wszczepiony w czaszkę protagonisty polimorficzny rdzeń metakatodowy. Za każdym razem, gdy superzabójca potrze wystające z jego głowy cewki i gromko zakrzyknie „shooooow!”, jego ciało zacznie przechodzić widowiskową transformację, przybierając dowolny kształt, rozmiar oraz konsystencję, zyskując przy tym mordercze właściwości. Nic więc dziwnego, że podczas rzeczonego turnieju Showman Killer przerabia konkurentów na krwawe ochłapy, buntując się jednak przeciwko swojemu stwórcy (ale czego się spodziewać po kimś nieznającym pojęcia wdzięczności?). Tym samym rosły specjalista od mokrej roboty zaczyna działać na własny rachunek, oferując swoje nadzwyczajne talenty temu, kto da najwyższą cenę. Pewnej nocy zamaskowanego zabijakę nawiedza przerażający sen, zwiastujący wydarzenia, które na zawsze odmienią jego dotychczasową egzystencję.

Ukazujący się pod szyldem Scream Comics elegancki wolumin „Showman Killer” to zbiorcze wydanie futurystycznej, trzyczęściowej epopei (w jej skład wchodzą tomy „Bohater bez serca”, „Złote dziecko”, „Niewidzialna kobieta”) z biglem napisanej przez Alejandro Jodorowsky’ego oraz z urzekającym rozmachem zilustrowanej przez Nicolasa Fructusa. Chilijski scenarzysta oferuje swoim czytelnikom to, co charakterystyczne dla jego (nie tylko) komiksowej twórczości: bezkompromisowe, niepozbawione humorystycznych akcentów dialogi będące nośnikami informacji o rzeczywistości świata przedstawionego, wyrazistych, mocno niejednoznacznych bohaterów (prym wiedzie tutaj widniejący na okładce jegomość) oraz energetyzujące połączenie opowieści inicjacyjnej z wątkami baśniowymi i mitologicznymi, wszystko zaś spowite aurą ekscesu, groteskowości i brutalnej przemocy.

W „Shoman Killerze” nie zabrakło także motywu zdrady oraz dworskich intryg, nade wszystko zaś epickości, wiele zawdzięczającej malarskim, utrzymanym w przygaszonej tonacji pracom Fructusa. Fascynujące pejzaże (vide: roślinna planeta Chandar), architektoniczne majstersztyki (planeta-labirynt!), pomysłowy design latających pojazdów, mechanizmów i artefaktów, nie mówiąc już o osobliwych przedstawicielach fauny, flory i reprezentantach zagadkowych ras i gatunków – francuski artysta z nawiązką wywiązuje się z powierzonego mu zadania, sprawnie ukazując sekwencje walk oraz pojedynków rozgrywanych w przestrzeni kosmicznej. Recenzowany komiks to zacnie skomponowana space opera, w warstwie graficznej przemycająca nawiązania do prac Mauritsa Cornelisa Eschera, Hansa Rudolfa Gigera oraz Chrisa Fossa, ale także przywołująca mniej lub bardziej odległe echa „Gwiezdnych wojen” – oczywiście w duchu skandalu i perwersji. Jest moc!

Alejandro Jodorowsky, Nicolas Fructus: „Showman Killer. Tom 1-3: Bohater bez serca / Złote dziecko / Niewidzialna kobieta” („Showman Killer. Un héros sans cœur / L’Enfant d’or / La Femme invisible”). Tłumaczenie: Tadeusz Luniak. Wydawnictwo Scream Comics. Łódź 2018.