Debiutująca w roku 1982 i oryginalnie ukazująca się aż do 1990 roku „Akira” to niewątpliwe opus magnum w dorobku Katsuhiro Ōtomo, który w 1988 na podstawie swojej mangi (wówczas jeszcze dalekiej od ukończenia) zrealizował pełnometrażową animację odnoszącą, podobnie jak jej graficzny pierwowzór, wielki sukces także poza granicami Kraju Kwitnącej Wiśni. Japoński komiksiarz, scenarzysta i reżyser (rocznik ’54) osadził swoją epicką opowieść w dystopijnej, postnuklearnej rzeczywistości. Otóż 6 grudnia 1982 roku o godzinie 14:17 eksplodowała bomba nowego typu. Dziewięć godzin później wybuchła trzecia wojna światowa, po której nastał żmudny czas odbudowy. Neo-Tokio A.D. 2019 to tętniąca życiem metropolia, wciąż jednak naznaczona bliznami przeszłości, takimi jak imponujący gabarytami lej po bombie, docelowo mający stać się oazą zieleni. Lokalne władze dbają o to, aby przywrócić miastu jego niegdysiejszy splendor: zwieńczeniem tych działań ma być zorganizowanie na wielkim stadionie (aktualnie w stanie budowy) igrzysk olimpijskich.

Mimo że duch w narodzie nie zginął, młode pokolenie Japończyków za nic ma sobie ideały i autorytety. Zbuntowani nastolatkowie i niepokorni wychowankowie placówek dla trudnej młodzieży nader często zasilają szeregi gangów motocyklowych, szukając wolności w narkotykach, niebezpiecznych wyścigach i regularnych starciach z konkurencyjnymi bandami. Nie inaczej jest z Kanedą i Tetsuo, przyjaciółmi należącymi do zgrai „szybkich i wściekłych”. Podczas jednego z nocnych wyścigów mających miejsce na zamkniętym odcinku autostrady, Tetsuo zostaje poważnie ranny, gdy próbuje uniknąć kolizji z zagadkowym chłopcem o aparycji starca w niewyjaśniony sposób pojawiającym się na drodze. Bohaterowie nie mają pojęcia, że obdarzony paranormalnymi zdolnościami Takashi (tak ma na imię ów dziwny dzieciak) uciekł z laboratorium tajnego programu wojskowego. Na miejsce wypadku przybywają żandarmi, którzy zabierają Tetsuo do klinki, skąd młodzian wraca jako zupełnie inna osoba: odkrywa bowiem, że drzemie w nim telekinetyczny potencjał, czyniący z niego nad wyraz niebezpiecznego osobnika. W międzyczasie Kanedzie wpada w oko niedająca sobie w kaszę dmuchać Kei – ukrywająca się przed policją członkini organizacji dążącej do obalenia rządu Neo-Tokio, ale także mającej na celu odkrycie tajemnicy tytułowej istoty.  



Tak rozpoczyna się wielowątkowa historia będąca czymś więcej niż tylko drapieżną, energetyzującą narracją o nieposkromionej młodości i społeczno-politycznych, ale także naturalnych kataklizmach. Autor „Domu: A Child’s Dream” zawarł bowiem w „Akirze” szereg autobiograficznych wątków (oczywiście przełożonych na język postapokaliptycznej fantastyki) oraz refleksji na temat jakości życia w powojennej Japonii. Warto bowiem podkreślić, że obok wyrazistych, uwikłanych w niejednoznaczne relacje uczuciowe dramatis personae (których profile psychologiczne zgrabnie dookreślają mocne, soczyste dialogi) bohaterem recenzowanej serii jest miasto. Panoramiczne ujęcia Neo-Tokio do dziś robią nie lada wrażenie (kapitalne rozkładówki), podobnie jak brawurowo rozrysowane przez twórcę „Dreams” sekwencje walk, wyścigów, ucieczek, strzelanin oraz szeroko rozumianej destrukcji.

Cieszy fakt, że J.P. Fantastica (przed laty wydająca serię w formie 19 tomików) zdecydowała się na ponowne wydanie tej kultowej pozycji, tym razem przybierającej postać sześciotomowego zestawu. Jak dotąd ukazały się dwa woluminy z tak zwanej edycji specjalnej (w formacie B5 z miękką okładką i obwolutą) oferującej nowe tłumaczenie, kilka przepięknie pokolorowanych stron oraz japoński układ paneli z oryginalnymi onomatopejami okraszonymi polskimi podpisami. Doskonała okazja, aby ponownie się zetknąć – lub nareszcie zapoznać się z – ponadczasową mangą niezmiennie pozostającą jednym ze szczytowych osiągnięć komiksowego cyberpunku, ale także źródłem natchnienia dla niezliczonych tekstów popkultury.

Katsuhiro Ōtomo: „Akira. Wydanie specjalne. Tom 1-2”. Tłumaczenie: Paweł „Rep” Dybała / Laboratorium Językowe KOTOKEN. J.P. Fantastica. Mierzyn 2020.