Rok 2156. Witajcie w czasach, w których nie musicie już nic robić. Dosłownie. Wszystkim zajmują się zmechanizowani asystenci oraz zaawansowane technologicznie ustrojstwa, których jedynym celem jest uwolnienie człowieka od codziennych obowiązków, trudów, zmartwień i egzystencjalnych niedogodności. Nawet sprawy kryminalne rozwiązywane są przez sztuczną inteligencję, choć bądźmy szczerzy: od siedemnastu lat nikt nie rozstał się z życiem w dramatycznych okolicznościach.

Ale pewnego dnia wszystko staje na głowie. Fikuśne wynalazki zaczynają się dematerializować, powodując chaos i serię mniej lub bardziej spektakularnych zgonów w zależności od tego, jak bardzo owe futurystyczne utensylia wykorzystywane były przed danego delikwenta. Rozpętane pandemonium umacnia tylko dotychczasowe poglądy Vin_centa – funkcjonariusza policji od lat pałającego nienawiścią do maszyn (i mającego ku temu osobiste powody). Antypatyczny gliniarz rozpoczyna karkołomne śledztwo, którego finału nie sposób przewidzieć.

Scenarzysta Mariusz Pitura z powodzeniem łączy ze sobą fabularno-dramaturgiczne elementy zapożyczone z najróżniejszych filmów, utworów literackich, gier i komiksów, tworząc narracyjny fundament dla szkicowych, chwilami bardzo dynamicznych rysunków Antoniego Serkowskiego, odtwarzającego realia świata przedstawionego w warstwie wizualnej przywołującego echa między innymi legendarnego „Łowcy androidów” (1982) w reżyserii Ridleya Scotta.

W telegraficznym skrócie: „Niepamięć absolutna” to sprawnie napisana i ekspresyjnie zilustrowana opowieść dla miłośników futurystycznych dreszczowców zakorzenionych (między innymi) w twórczości Philipa K. Dicka.

Mariusz Pitura, Antoni Serkowski: „Niepamięć absolutna”. Kultura Gniewu. Warszawa 2022.